Merhaba arkadaşlar;
Öncelikle bu makaleyi kendim oluşturmadım.Kevin Mitnick'in "Aldatma Sanatı" adlı kitabını okurken gözüme çarptı.Çok ayrı bir hikaye paylaşılmış.Tek nefeste okunulacak ve yarar sağlayacak bir hikaye olduğu kanaatindeyim.Burada hikayeyi paylaşmamın tek sebebi yararı olacağındandır.Uzatmadan ilgili kısmı yazayım:

Konuya Farklı Bir Bakış: Kredi Kartı Ele Geçirme
Güven duygusu uyandırmak, bir önceki hikâyede anlatıldığı gibi, her zaman bir dizi telefon görüşmesi yapmayı gerektirmez. Bunun topu topu beş dakika tuttuğu bir olay hatırlıyorum.




Bir keresinde bir lokantada Henry ve babasıyla birlikte oturuyordum. Sohbet sırasında Henry, kredi kartı numarasını telefon numarası gibi sağa sola verdiği için babasına kızdı. "Bir şey alırken tabi ki kart numaranı vereceksin" dedi. "Ama kart numaranı, onu kayıtlarında tutan bir mağazaya vermek; bu çok aptalca." "Bunu yaptığım tek yer Studio Video" dedi Bay Conklin, aynı video kiralama mağazaları zincirinin adım vererek. "Ama fazla para çekişi var mı diye her ay kredi kartı ekstremi kontrol ediyorum." "Elbette anlardın" dedi Henry, "ama kart numaranı onlara bir kere verdin mi, numarayı birinin çalması işten bile değil."
"Kötü niyetli bir çalışan gibi mi?"
"Hayır, herhangi biri; sadece çalışanlar değil."
"Saçmalıyorsun" dedi Bay Conklin.
"Şimdi onları arayıp, bana senin Visa numaranı vermelerini sağlayabilirim" diye hemen atıldı Henry.
"Hayır, bunu yapamazsın" dedi babası.
"Beş dakika içinde yapabilirim, hem de tam burada, karşında. Masayı hiç terk etmeden."
Bay Conklin gözlerini kısmış ona bakıyordu. Kendinden emin olup da bunu göstermek istemeyen birinin havası vardı. "Sen ne söylediğinin farkında değilsin" diyerek güldü ve cüzdanını çıkarıp içinden çıkardığı bir elli dolarlık banknotu masaya çarptı. "Eğer söylediğini yapabilirsen, şu senin."
"Paranı istemiyorum baba" dedi Henry.
Cep telefonunu çıkardı, babasına hangi mağazayı kullandığını sordu ve oranın telefon numarasının yanısıra Sherman Oaks yakınlarındaki mağazanın telefonunu da öğrenmek amacıyla Bilinmeyen Numaralar'ı aradı.
Sonra Sherman Oaks'daki mağazayı aradı. Önceki öyküde anlatılan yaklaşıma oldukça yakın bir yöntem kullanarak, hemen müdürün adını ve mağazanın kodunu öğrendi. Sonra da babasının müşterisi olduğu mağazayı aradı, müdürün adını kendi adıymış gibi kullanıp, az önce elde ettiği mağaza kodunu da vererek, herkesin bildiği yönetici ayağına yatma numarasını çekti. Ve aynı oyunu yaptı. "Bilgisayarlarınız düzgün çalışıyor mu? Bizimkiler gidip geliyor." Karşı tarafın yanıtını dinledi ve sonra, "Sizin müşterilerden biri buradan bir video kiralamak istiyor ama bizim bilgisayarlar şu anda çökmüş durumdalar. Müşteri numarasına bakıp mağazanızın
müşterisi olup olmadığını kontrol etmenizi rica edebilir miyim?" diye sordu. Henry karşı tarafa babasının adını verdi. Ardından yöntemde küçük bir değişiklik yaparak, adresi, telefon numarasını ve müşteri numarasının verildiği tarihi de okumasını istedi. Sonra da, "Burada bekleyen bir yığın müşterim var. Kredi kartı numarası ve son kullanma tarihi nedir?" diye sordu.
Henry bir eliyle cep telefonunu kulağında tutarken diğer eliyle peçetenin üzerine numarayı yazdı. Konuşmayı bitirirken peçeteyi babasının önüne doğru itti. Babası ise ağzı açık bakakaltnıştı. Zavallı adam tamamen şok olmuştu; sanki tüm emniyet hissi bir darbede
yıkılıp gitmişti. ,



Mitnîck'in Mesajı:
Aksi yönde düşünmemizi gerektirecek bir şey yoksa, kurduğumuz herhangi bir iletişimde kandırılma olasılığımızın düşük olduğunu düşünmek insan doğasının bir gereğidir. Riskleri tartarız sonra da çoğu zaman insanlara güvenmeyi tercih ederiz. Medeni insanların davranış biçimi budur...en azından daha önce hiç dolandırma, yönlendirme ve kandırma yoluyla büyük paralar kaptırmamış olan medeni insanlar için. Çocukken anne-babamız bize yabancılara güvenmememizi öğretmişlerdi. Belki de bu eski nasihati bugünün iş ortamlarında hepimiz hatırlamalıyız.


Kaynak: Kevin Mitnick-Aldatma Sanatı (Sayfa:41-43)


Sosyal Mühendislik insanların doğasından gelir diyoruz ya;vurdumduymazlık ve kendinden çok emin olmak bunun en büyük kanıtı.İnsanlar diğer gün başlarına ne geleceklerini bilmedikleri halde ; bugünün yarınla aynı olacağı düşüncesi içindedirler.Mesela ölümü hesaba almamak gibi. Umarım faydalı olmuştur.Daha detaylı bir inceleme Mitnick tarafından ilgili kitapta 42. sayfada yapılmış.İsteyenler oradan okuyabilirler.Makalenin uzamaması açısından eklemedim.Unutmadan belirteyim;işin beyaz tarafında Kaynak net bir şekilde ifade edilmiştir.Son olarak:

"Teşekkürler Mitnick (Condor)".